رابطه سن دندانی با سن تقویمی در بیماران ارتودنسی ۶ تا ۱۵ ساله شهر قزوین

زمینه: استفاده از مراحل مختلف تکامل دندان ها به دلیل اثرپذیری کم تر از تغییرات هورمونی و تغذیه ای برای تعیین سن کودکان نسبت به روش های دیگر ارجح است. در حال حاضر، معمول ترین و معتبرترین روش برای تعیین سن دندانی، روش دمیرجیان است. هدف: مطالعه با هدف تعیین رابطه سن دندانی با سن تقویمی در بیماران ارتودنسی 6 تا 15 ساله شهر قزوین انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه تحلیلی در سال تحصیلی 89-1388 در دانشکده دندان پرشکی دانشگاه علوم پزشکی قزوین انجام شد. رادیوگرافی پانورامیک 468 بیمار6 تا 15ساله متقاضی ارتودنسی این دانشکده و مطب های خصوصی قزوین به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و سن دندانی آن ها بر اساس تکامل 7 دندان سمت چپ فک پایین در رادیوگرافی پانورامیک و روش دمیرجیان ارزیابی شد. سن تقویمی نمونه ها نیز با کسر تاریخ تولد فرد از تاریخ تهیه رادیوگرافی تعیین شد. رابطه میان سن دندانی و سن تقویمی با ضریب همبستگی پیرسون بررسی و میزان تفاوت سن دندانی و سن تقویمی نمونه ها محاسبه و گزارش شد. یافته ها: از 468 رادیوگرافی پانورامیک مورد بررسی، 255 رادیوگرافی (% 49/54) مربوط به دختران و 213 رادیوگرافی (%51/45) مربوط به پسران بود. بیش تر نمونه ها (61 نفر، %13) رده سنی تقویمی 9 سال داشتند و کم ترین رده سنی (17 نفر، %6/3) مربوط به افراد 6 سال بود. همبستگی بالا و معنی داری بین سن تقویمی و سن دندانی نمونه ها وجود داشت (912/0r= در دختران و 905/0 r=در پسران). سن دندانی پسران در تمام سنین به استثنای 12 سالگی، بیش تر از سن تقویمی آن ها بود. بیش ترین و کم ترین تفاوت میان دو سن در پسران در سن تقویمی 6 سال و 14 سال و در دختران در سن تقویمی 6 سال و 8 سال گزارش شد. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها، به نظر می رسد روش دمیرجیان توانایی قابل قبولی در تخمین سن تقویمی افراد دارد. اگرچه به دلیل تخمین بیش از میزان واقعی سن تقویمی در این روش، ضرورت تدوین جداول خاصی برای تبدیل سن دندانی به سن تقویمی برای جامعه ایرانی احساس می شود.